🗊Презентация Urbanizacja

Karliichuk Anastasiya Urbanizacja 

Urbanizacja – proces koncentracji ludności w punktach przestrzeni geograficznej, głównie na obszarach miejskich, określający także wzrost liczby ludności miejskiej i jej udziału w liczbie ludności danego obszaru, dzięki czynnikom społeczno-kulturowym, demograficznym i ekonomicznym. Urbanizacja oznacza także przestrzenny rozwój miast oraz zmianę stylu życia na miejski.

Płaszczyzny urbanizacji Urbanizacja odbywa się na kilku płaszczyznach: demograficznej – ukazuje zmiany liczby ludności miejskiej oraz ilościowy rozwój miast ekonomicznej – pokazuje zmiany źródeł utrzymania ludności rolniczej i proces powstawania zawodów nierolniczych na obszarach wiejskich społecznej – upowszechnianie się miejskiego stylu życia, przestrzenno-architektoniczna – wzrost obszarów miejskich i tworzenie nowych miast oraz nabywanie cech miejskich przez inne jednostki osiedleńcze, a także zmiany form przestrzennych, techniczna.

Ze względu na współczynnik urbanizacji państwa można podzielić na trzy grupy: Ze względu na współczynnik urbanizacji państwa można podzielić na trzy grupy: o niskim wskaźniku urbanizacji - do 40% średnim (40-60%) wysokim, powyżej 60%

Na początku XXI wieku najbardziej zurbanizowane obszary świata to: Na początku XXI wieku najbardziej zurbanizowane obszary świata to: Europa, w szczególności jej zachodnia część, Australia, Ameryka Południowa (Wenezuela, Urugwaj, Argentyna), Ameryka Północna (USA, Kanada). oraz Afryka Północna i Bliski Wschód.

Odsetek ludności miejskiej w poszczególnych państwach świata

Przebieg urbanizacji na świecie Na początku XIX wieku 2,4% populacji świata zamieszkiwała miasta, przy czym w szybko urbanizującej się Anglii i Holandii odsetek mieszkańców miast wynosił około 30%, w Belgii, Szkocji i Japonii około 15 - 20%, a w USA 10%. Do połowy tego wieku liczba mieszkańców miast liczących więcej niż 20 000 wzrosła o 132%, w pierwszej połowie XX wieku o 240%. Głównym czynnikiem mającym wpływ na urbanizację było uprzemysłowienie. W XIX wieku proces ten zachodził głównie w Europie i Ameryce Północnej. Po II wojnie światowej zaczął on także zachodzić w krajach Trzeciego Świata, a w rozwiniętych krajach kapitalistycznych z kolei zaczęły następować procesy dezurbanizacji i kontrurbanizacji

Socjologiczne i geograficzno-demograficzne ujęcie urbanizacji Hope Tisdale w roku 1942 wprowadził definicję demograficzną urbanizacji, która określała ją jako koncentrację ludności w punktach przestrzeni oraz wzrost liczby tego typu punktów. Ze względu na to, że w definicji tej nie użyto pojęcia miasta i jak należy pojmować samo miasto, jest ona niezbyt użyteczna przy porównaniach stopnia urbanizacji w różnych częściach świata. W ujęciu geograficznym punkty te różnią się od wsi wielkością, i funkcjami. Ze względu na delimitację granic miast, włączanie w ich obszary uprzednich terenów wiejskich, razem z zamieszkiwaną przez nie ludnością, w krótkim czasie miasta dzięki decyzjom administracyjnym są powiększane, co powoduje płynność danych statystycznych.

W ujęciu socjologicznym miasto traktowane jest jako miejsce przeciwstawne obszarom wiejskim, ze względu na styl życia i powiązane z nim takie cechy jak: przestrzenna segregacja mieszkańców, bezosobowe relacje społeczne, racjonalność działań i pojawianie się anomii. Te założenia wprowadzone zostały przez działającego w szkole chicagowski j Louisa Wirthaw roku 1938. Zbudowane one zostały na badaniach miast amerykańskich w okresie przedwojennym, a następnie przyjęto je jako uniwersalne. Jednak częściowo model biegunowy (miasto-wieś) zaczął być odrzucany w latach 50. XX wieku, wraz z badaniem procesów urbanizacji w krajach Trzeciego Świata, jak i w krajach rozwiniętych. Głownie odrzucono jego założenie, że wielkość, gęstość i heterogeniczność społeczności, rozumiane jak trzy główne cechy miasta, będą korelować z innymi cechami, a także stwierdzono, że nie tylko na obszarach wiejskich, ale i w wielkich miastach grupy pierwotne odgrywają ważne role w życiu społecznym. W ujęciu socjologicznym miasto traktowane jest jako miejsce przeciwstawne obszarom wiejskim, ze względu na styl życia i powiązane z nim takie cechy jak: przestrzenna segregacja mieszkańców, bezosobowe relacje społeczne, racjonalność działań i pojawianie się anomii. Te założenia wprowadzone zostały przez działającego w szkole chicagowski j Louisa Wirthaw roku 1938. Zbudowane one zostały na badaniach miast amerykańskich w okresie przedwojennym, a następnie przyjęto je jako uniwersalne. Jednak częściowo model biegunowy (miasto-wieś) zaczął być odrzucany w latach 50. XX wieku, wraz z badaniem procesów urbanizacji w krajach Trzeciego Świata, jak i w krajach rozwiniętych. Głownie odrzucono jego założenie, że wielkość, gęstość i heterogeniczność społeczności, rozumiane jak trzy główne cechy miasta, będą korelować z innymi cechami, a także stwierdzono, że nie tylko na obszarach wiejskich, ale i w wielkich miastach grupy pierwotne odgrywają ważne role w życiu społecznym.

PRZYCZYNY Jednąz przyczyn urbanizacji jest coraz większe znaczenie pozarolniczych form aktywności gospodarczej. Proces  industrializacji spowodował napływ ludności wiejskiej do ośrodków miejskich, Które dawały możliwość zatrudnienia w usługach oraz przemyśle. Poza bardziej atrakcyjnym rynkiem pracy miasto oferuje różnorodny system usług i bogatszą ofertę kulturalną. Tak, więc najbardziej bezpośrednią przyczyną urbanizacji jest emigracja ludności ze wsi. Kolejną przyczyną urbanizacji są zmiany granic administracyjnych miast i włączanie w ich obręb terenów wiejskich. To zjawisko występuje coraz częściej, szczególnie za sprawą deglomeracji. Przyrost naturalny w miastach jest znacznie mniejszy niż na terenach wiejskich, ale jest niewątpliwą przyczyną wzrostu ilości ludności w ośrodkach miejskich.